Ψεύτικα ψέμματα, αληθινές αλήθειες.

Μια μέρα ακούει το κιτάπι πιάνει ένα διάλογο ενός νεαρού ζευγαριού στην μέση.
Αυτός: Δυσκολεύομαι να σε πιστέψω...
Αυτή: Μα γιατί;;; Σε τί να σου ορκιστώ;
Αυτός: Δεν χρειάζεται να μου ορκιστείς πουθενά. Δεν με πείθει η στάση σου! Το βλέπω στα μάτια σου.
Αυτή: (χαμήλωσε το βλέμμα της)
Τί ήξερε ο νεαρός; Γιατί δεν του αρκούσαν τα λεγόμενα της κοπέλας του; Τι διάβαζε πίσω απο τα λόγια της; Πόσο τεχνίτης πρέπει να είναι κανείς στο ψέμμα; Υπάρχει προφανώς η τέχνη του ψέμματος.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που κάποιος λέει ψέμματα. Τα ψέμματα αυτά απο μόνα τους, δεν είναι απαραίτητα κακά. Κακός είναι ο σκοπός για τον οποίο ψεύδεσαι. Μπορεί να πείς ένα μικρό ψεμματάκι για να κάνεις κάποιον να νιώσει καλύτερα, να του αναπτερώσεις το ηθικό, ή για να μην πληγώσεις κάποιον. (Βέβαια το να αφήνεις κάποιον να ζεί σε πλάνη είναι έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος). Κάποιοι, κοινωνικά εξελιγμένοι, έχουν εντριφήσει στην τέχνη του ψέμματος. Ντοκτορά και Μπακαλορεά στο ψέμμα. Χρησιμοποιούν το ψέμμα τόσο περίτεχνα, όχι για να κρύψουν την αλήθεια, αλλά για να την προδώσουν! Ναι, ναι... όπως άκουσες. Για να την αποκαλύψουν. Και έρχεσαι εσύ και ρωτάς. Και γιατί δεν την λένε ευθέως; Γιατί είναι ωμή, γιατί δεν έχουν το σθένος, γιατί θέλουν να την ανακαλύψεις εσύ. Παράλογο;;; Καθόλου. Υπάρχουν φορές, που ένα κακοφτιαγμένο ψέμμα, είναι πολύ πιο πειστικό απο την αλήθεια που κρύβει. Δεν υπάρχουν ενήλικες που δεν είναι καλοί στο ψέμμα. Μόνο τα μικρά παιδιά λένε άθλια ψέμματα, και αυτά μάλιστα με κανένα-δυό ξεσκεπάσματα, τα βελτιώνουν. Το ψέμμα είναι σύμφυτο της φύσης του κοινωνικού ανθρώπου. Δείγμα του τομαρισμού του.

Ακούς λοιπόν ένα ψέμμα που κάνει μπαμ: “Δεν μπορώ να σε πιστέψω!” Απάντηση: “Μα καμάρι μου (φώς μου/μάτια μου/τσαπερδόνα μου/περιστέρα μου/στήριγμα μου και λοιπές μπαρούφες) σου λέω την αλήθεια!” Και βρωμάει το ψέμμα στην ανάσα του λες και έχει φάει ένα κεφάλι σκόρδο να διώξει τα βαμπίρ. Γιατί όμως διερωτάσαι. Γιατί να μου πεί ένα τόσο χαζό ψέμμα; Ποιανού την νοημοσύνη απο τους δυό μας υποτιμάει; Κανενός. Αντίθετα, ξέρει πως δεν το χάφτεις, αλλά σου το λέει γιατί δεν μπορεί να σου πει ευθέως την αλήθεια; Αθωός τότε; Όχι βέβαια. Διπλά ένοχος, για ψευδομαρτυρία και έλλειψη θάρρους να πει στον άνθρωπό του την αλήθεια. Και ουσιαστικά το ψέμμα (εντώς πολλώ εισαγωγικών) είναι μόνο στις λέξεις. Στάση, κινήσεις, τόνος φωνής φωνάζουν: Εεεεεε! Λέω βλακείες επίτηδες για να με ρωτήσεις χίλιες φορές άν σε λέω ψέμματα, να συνεχίζω το παραμύθι εγώ, ώσπου να σιχαθείς και να δείς μόνος σου την αλήθεια. Δηλαδη; Πες μου ψέμματα να σε πιστέψω; Ω, ναι...

“…I can't believe the things you say. Tell me, tell me, tell me the lies”