Το κιτάπι αγαπάει πολύ τους ανθρώπους. Είναι περίεργοι. Έχουν πολύπλοκη κοινωνική συμπεριφορά και αναπτύσσουν περίεργους δεσμούς. Δεν μπορείς να βρείς ένα πρότυπο συναναστροφής. Υπάρχουν διάφοροι δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων που αντικατοπτρίζουν διαφορετικές εντάσεις στη σχέση, διαφορετικούς βαθμούς, διαφορετικές χρήσεις ενίοτε. Και το περίεργο είναι, οτι ανάλογα με το άτομο ο καθένας τους αποκαλύπτει διαφορετικό ποσοστό της προσωπικότητας τους ή δείχνει διαφορετικό χαρακτήρα.
Η πιό όμορφη σχέση είναι αυτή της φιλίας όμως. Και πάλι όμως υπάρχουν διαβαθμήσεις στον όρο “φίλος”. Ο καθένας δίνει διαφορετική διάσταση στον όρο. Άλλοι έχουν πολλούς φίλους αλλά δεν είναι όλοι το ίδιο. Άλλοι πάλι έχουν λίγους φίλους και πολλούς γνωστούς, συναδέλφους, συμφοιτητές, συμμαθητές, ενοίκους στην ίδια οικοδομή. Κάποιοι δεν κάνουν εύκολα φίλους.
Το κιτάπι πιστεύει, κρίνοντας απο τις σελίδες του που έχουν αφιερωθεί στους “φίλους” και απο την παρατηριτικότητα που το διακατέχει, οτι κάθε άνθρωπος, έχει ένα συγκεκριμένο όγκο μέσα του, που τον διαθέτει στους φίλους. Αυτό λέγεται “χωρητικότητα φίλων” και διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο και εξαρτάται απο τον χαρακτήρα κυρίως του ανθρώπου, το περιβάλλον στο οποίο έχει μεγαλώσει και απο την αντίλληψη του ίδιου για τους άλλους ανθρώπους. Τώρα πως μοιράζει κανείς την χωριτικότητα αυτή στους διάφορους φίλους; Θα το παρομοιάσουμε με το εξής παράδειγμα: Έστω οτι έχουμε μια Α ποσότητα νερού. Αυτή την ποσότητα νερου μπορείς να την μοιράσεις σε ένα βαθύ ποτήρι. Μπορείς να την μοιράσεις σε δύο ποτήρια με το μισό βάθος και γενικότερα σε όσο περισσότερα ποτήρια το μοιράζεις, τόσο λιγότερη ποσότητα θα πάρει το καθένα. Βέβαια δεν ακολουθούν όλοι την ισοκατανομή. Κάποιοι, μοιράζουν σε λίγα ποτήρια μεγάλη ποσότητα νερού και όλα τα άλλα παίρνουν απο λίγο. Βέβαια όσο μεγαλώνεις και συναναστρέφεσαι και γίνεσαι πιο πολύπλοκα κοινωνικό ον, μεγαλώνεις αυτή την χωρητικότητα φίλων και μπορείς να χωρέσεις περισσότερους, ή να προσθέσεις περισσότερο σε κάποιους χωρίς να λιγοστέψεις κατ’ ανάγκη απο κάποιους άλλους.
Ωραία! Πάει αυτό. Με ποιό πρότυπο διαλέγουν όμως οι άνθρωποι τους φίλους τους; Ας μιλίσουμε για τους φίλους στους οποίους δίνουμε μεγάλο μερίδιο απο τον όγκο αυτό. Άραγε το “δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι” ισχύει πάντα; Είναι πάντα οι φίλοι μας ο καθρεύτης του εαυτού μας; Και αν βλέπεις δύο “φαινομενικά” διαφορετικούς ανθρώπους για φίλους; Τι παίζει; Ερωταπάντηση: ή οτι εγώ φαίνομαι/δείχνω άλλο πράγμα απ’ ότι έιμαι και στην ουσία είμαι ο φίλος μου, απλά σε άλλο τσόφλι, ή οτι ο φίλος μου έιναι κάτι που εγώ θα ήθελα να είμαι, αλλά δεν είμαι και εκφράζομαι μέσω αυτού και τον μιμούμαι εν τέλει. Βέβαια μπορεί η πλειοψηφία των φίλων μου να μου μοιάζει, και να έχω έναν φίλο που βγάζει μια κρυμμένη έκφανση του χαρακτήρα μου. Παράλογο;;; (όπως ρωτούσε στο άγνωστο η χήρα του Λάκη Λάζόπουλου στους 10 μικρούς Μήτσους) Λογικό (απαντώ). Αν πάλι όλοι οι φίλοι μου μοιάζουν μεταξύ τους και με εμένα, πάει να πεί οτι έχω κατασταλάξει και ξέρω ποιός είμαι και τι ζητάω ή οτι φοβάμαι να ανακαλύψω νέους ανθρώπους και ίσως μια άλλη πλευρά του εαυτού μου; Γιατρέ τι γίνεται όταν έχω διαφορετικούς φίλους και κανένας δεν μοιάζει με τον άλλον; Είμαι σοβαρά; Εγώ λέω οτι παίζουν δυο τινά: ή οτι είσαι πολύπλευρη προσωπικότητα και κάθε φίλος αντικατοπτρίζει διαφορετική διάσταση του εαυτού σου, ή οτι ψάχνεσαι και δεν ξέρεις ποιός είσαι και τι σου γίνεται. Πώς θα καταλάβω σε ποια περίπτωση ανήκω δρ. Φρόυντ; Αν ξέρεις ποιός είσαι και δεν ψάχνεσαι, τότε κρατάς τους φίλους σου για καιρό και αναπτύσσεις καλούς δεσμούς μεταξύ τους. Άμα πειραματίζεσαι με τον εαυτό σου και δεν ξέρεις ποιός είσαι ή τι θέλεις να έισαι, τότε οι φίλοι σου δεν θα προλάβουν να ζήσουν δεύτερη πλύση του πουκαμίσου σου.
Ο φίλος είναι ο πρώτος ψυχολόγος. Έχουν ακούσει οι φίλοι το μακρύ και το κοντό των φίλων τους...άμα ξεράσουν οι φίλοι όσα ξέρουν δεν θα βρίσκουμε τρύπα να κρυφτούμε. Αλλά γι αυτό είναι φίλοι, αλλιώς θα ήταν φίδοι. Κάθε φίλος έχει μια ξεχωριστή ιδιότητα, όπως έχει παρατηρήσει το κιτάπιο. Προφανώς ο καθένας μας ικανοποιεί μια διαφορετική ανάγκη. Γεμίζει διάφορα κενά μας, ή συμπληρώνει προεκτάσεις μας. Το ίδιο βέβαια κάνουμε και εμείς σε αυτούς. Τώρα βέβαια το κεφάλαιο φίλοι έχει πολλά υποερωτήματα του στυλ: “Γιατί οι γυναίκες δεν κάνουν μακροχρόνιες φιλίες ή δεν είναι εφάμιλλες των ανδρικών φιλιών;” “Υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών;” (SOS θέμα, πέφτει κάθε χρόνο στις εξετάσεις).
Τι γίνεται όταν χάνουμε έναν φίλο; Ήταν αλήθεια φίλος; Και αν ήταν, γιατί έφυγε; Άλλαξα; Άλλαξε; Δεν μου καλύπτει πλέον τις ανάγκες; Τι γίνεται όταν φίλος προδίδει φίλο; Γιατί κάποιοι δεν έχουν φίλους; Το κιτάπι δεν έχει κάποια καλή απάντηση.
Εσύ τι λες;
“...τους φίλους τους διαλέγουμε, γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου