Στα μεσαία

Με τη βελόνα ενός τρανζίστορ να με έψαχνες σε ένα σταθμό, 

στα fm και στα μεσαία να ακούς τα μακρά μηνύματά μου.

         Πάτα πάνω στην μπάντα να ακούσεις

--|--|--|--|--|--|--|--|--|--|--|--|--

Εις υγείαν και εις μνήμην

Με τα ρέστα της μνήμης, θα πληρώσω τα ποτά της λησμονιάς.

Ωδή εις τη μηδενική

Η αρτιότητα του μηδενός.

Ωσάν κύκλος τέλειος και μη φαύλος.

Περικλείει τα πάντα αφήνοντάς τα εκτός.

Η σιγουριά του μηδενός.

Ως στέρεο βάθρο αποκλείον την πτώση.

Λάκτισμα εναρκτήριο.

Η πληρότητα του μηδενός.

Η σχετικότητα του πλήρους.

Της αβεβαιότητας πηγή.

Της ανασφάλειας τροφός.

Η αρτιότητα του μηδενός.

Υπέροχο τίποτα

Στάθμευση

Στα δικά μου τα ταξίδια, μόνος δεν υπήρξα.

Οι στάσεις πάντα με γεμίζαν.
Επιβάτες βιαστικούς.

Μα συνοδηγό ποτέ δεν είχα 
να με πάει στον σταθμό.

Ευτυχώς

Ευτυχώς που μου λείπουν πράγματα και έτσι ξέρω ποιός είμαι!

Διασκέδαση

Τα βράδια συχνά το απολαμβάνω.

Να τροπαιοσκοπώ.

Να βολτάρω μπροστά από τις καλοξεσκονισμένες προθήκες.

Τότε που η ματαιότητα ξυπνά από το λήθαργο,

την κερνάω από ένα άδειο μπουκάλι παλιού ακριβού κρασιού

και την μεθάω πάλι.

Δεν έμαθα να περπατώ

Στο όριο του κύματος πατώ

η άμμος νοτισμένη.

Βουλιάζουνε τα πέλματα

και η άμμος με ζεσταίνει.

Σαν το παιδί το χαίρομαι

κλωτσώ και την σκαλίζω.

Ποτέ δεν συλλογίστηκα

πίσω μου τι αφήνω.

Μονάχα με ένοιαζε βαθιά

να αφήνω τα σημάδια.

Περήφανα να λέω πως

πρώτος εγώ σε βάδισα.

Ποτέ δεν συλλογίστηκα

πίσω μου να κοιτάξω.

Να δω πως άφησα πληγές

και άσχημα σημάδια.

Να προσδοκάς παλίρροιες

να γιάνουν το κορμί σου.

Να περπατώ δεν έμαθα

επάνω σου όπως πρέπει.

Παρακαλώ...

θα ήθελα [...] 

Εκεί πάνω κανείς?

Η αρχή της ζωής στο τέλος της εβδομάδας

Και την έβδομη ημέρα αναπαύτηκε. 

Η λυτρωτική αυτή στιγμή στην επταήμερη ζωή μας. 

Όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι η ζωή μας. 

Στο τέλος αντί να σβήνουμε, να γεννιόμαστε. 

Όπως γεννιόμαστε τις Κυριακές.

Είπε

Στις θάλασσες της ματαιότητας θα ψάξω για ακτή.

Οξύμωρο υπ' αριθμόν 2

Σήμερα δεν θα γράψω τίποτα.

Διάβασα

"Η Τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:

η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε

να πεθάνουμε"

Νικος Εγγονόπουλος

Marc Chagall. The poet, 1911

Ερμηνεία

Τύχη είναι να προλάβεις να δεις αυτό που περνάει απο μπροστά σου

                                                         

                                                                 

                                                                                               Ευτυχία είναι να το αγγίξεις.

Οιδίπους θεατής

Η άρνηση της εικόνας

το δικαίωμα

δήμιος εικόνα

ανάλγητη

ραπίζει σε κάθε βλεφάρισμα

εξοντώνει

ανεπαρκής η αποστροφή

οι αντανακλάσεις τιμωρούν

τον θύτη νου

νους αυτόχειρας

η άρνηση της εικόνας

το δικαίωμα

τουλάχιστον

εθελουσία τύφλωσις.

Πρόβλημα υπ' αριθμόν 2

Πρόβλημα είναι:

να μην τολμάς να διαταράξεις την τέλεια εύθραυστη ισορροπία σου.

Πρόβλημα

Πρόβλημα είναι:

Ο εγωισμός σου να είναι ισχυρότερος απο τη μεγαλύτερη μέθη σου.

Ο κύρης και ο διαβάτης

Περαστικέ, του κήπου μου την πόρτα που διαβαίνεις
πες μου ποιό είν’ το σπίτι σου και ο τόπος που πηγαίνεις;

*  *  *

Το σπίτι μου δεν με χωρά, ο τόπος μου μ’ εξόρισε

πήρα τον δρόμο τον μακρύ, η μοίρα μου που μ’ όρισε

Το σπίτι μου το άφησα στις μνήμες και στα χνάρια
να βρούνε τόπο να σταθούν και λίγο να μεριάσουν

Τον τόπο που πηγαίνω ίσως να μην τον φτάσω,
μπορεί και να τον πέρασα δίχως να τον λογιάσω

Κύρη εσύ και φύλακα μέσα στο σπιτικό σου
πες μου για τα μεράκια σου και για το ριζικό σου

*  *  *

Το ριζικό μου μ’ έχρισε πίσω απ’ αυτή τη θύρα
μα όλα όσα πόθησα, ποτέ μου δεν τα πήρα

Χώμα να ρίχνω στις μηλιές, νεράκι στα παρτέρια
και για του κόσμου τον καημό ρωτώ τα περιστέρια

Όσοι διαβήκαν απο δω, ξένοι ποτέ δεν ήσαν
οι κάμαρές του γέμησαν, με γέλια αντηχήσαν

Εγώ μόνο γι’ αντάλλαγμα ζητώ τη συντροφιά τους
λίγο θα ήθελα να δω μέσα από τη ματιά τους

Μα τον μεγάλο τον καημό φοβάμαι μην δε ζήσω
πως άλλου κόσμου τις αυλές, ποτέ δεν θα γνωρίσω

*  *  *

Όσους καρπούς κι αν γεύτηκα, σ’ όσες αυλές κι αν πήγα
δικό μου δέντρο να ανθεί, ποτέ μου δεν το είδα

Πάρε λοιπόν τα μάτια μου και γύρνα όλο το χάρτη,
μονάχα δως μου τα κλειδιά και όρισέ με κύρη.

Κάμωμα Νο. τάδε

Ας σε χαζέψω λίγο ακόμα 

και ύστερα ας πάψω.

Τον δρόμο ας πάψω των πουλιών

και των παιδιών το γέλιο.
Τον δρόσο πάνω στον ανθό

και της πηγής το ρέμα.

Ας πάψω της μάνας τον καημό

και του νεκρού τον ύπνο.

Τον ήλιο από την αυγή,

τη νύχτα απ' το σκοτάδι.

Το φόβο ας πάψω τ' αγριμιού,

τον πόνο απ το σημάδι.

Να πάψω δεν μπορώ.

Ας σε χαζέψω λίγο ακόμα.

Αφορισμός

Ω, αναμνήσεις! 

Σπόροι του χθες,

 ήρθατε να καταδυναστεύσετε το τώρα μου!