Και την έβδομη ημέρα αναπαύτηκε.
Η λυτρωτική αυτή στιγμή στην επταήμερη ζωή μας.
Όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι η ζωή μας.
Στο τέλος αντί να σβήνουμε, να γεννιόμαστε.
Που το πρωί ξυπνάς με μια μελωδία στο κεφάλι σου.
Τρέχεις, ανοίγεις το ραδιόφωνο και παίζει εκείνη τη στιγμή.
Έτσι.
Γιατί είναι Κυριακή.
Η Κυριακή έχει τον δικό της καιρό.
Ο ήλιος της Κυριακής είναι ο πιο λαμπρός.
Είναι ένα βαλσάκι.
Η βροχή της είναι ανακουφιστική.
Είναι δροσερή.
Είναι ένα τανγκό για δύο.
Και η συννεφιά της έχει την πιο γλυκιά μελαγχολία.
Η Κυριακή έχει τα δικά της τραγούδια.
Αυτά που τραγουδάς με κλειστά τα μάτια.
Αυτά που σου αφιερώσαν κάποτε.
Αυτά που τα ακούς με τσιγάρο.
Βγαίνεις στο μπαλκόνι.
Στο παράθυρο.
Γέρνεις στο κάγκελο και χαζεύεις τον δρόμο.
Έπειτα τον ουρανό.
Και με το κεφάλι ψηλά,
τρέχουν να χωρέσουν στην μύτη σου
οι μυρωδιές απο τις γύρω γλάστρες.
Και τότε θυμάσαι τον βασιλικό στο παράθυρό σου και τρέχεις να το ποτίσεις.
Τον καμαρώνεις.
Και αυτός ο καφές.
Αυτός είναι ο καλύτερος.
Ο πιο ξέγνοιαστος.
Αυτόν θες να τον μοιραστείς με κάποιον.
Ακόμα και με τον εαυτό σου.
Που ποτέ δεν μπόρεσες να σε κεράσεις έναν τις καθημερινές.
Και δυναμώνεις το ραδιόφωνο.
Σηκώνεις το τηλέφωνο και λες «Σ’αγαπώ γιατί είναι Κυριακή».
Παίρνεις τα κλειδιά και βγαίνεις.
Και αγγίζεις τα πάντα στον δρόμο.
Χαϊδεύεις τα παρτέρια και σφυρίζεις στα σκυλιά.
Και κάθε τόσο κοιτάς τον ήλιο μισοκλείνοντας τα μάτια
και χωρίς να το καταλαβαίνεις χαμογελάς.
Παίρνεις βαθιά ανάσα και ανοίγεις το βήμα.
Διαλέγεις το πιο ψηλό σημείο και ανεβαίνεις εκεί.
Και τα βλέπεις όλα από ψηλά και τα καμαρώνεις σαν να τα έφτιαξες εσύ.
Αστράφτουν ηλιακοί στις ταράτσες και τζάμια ανοιχτά.
Σαν να σου κλείνουν το μάτι.
Γυρνάς και κοιτάς την θάλασσα που αντανακλά.
Μετά πηδάς και πέφτεις στο γρασίδι.
Ξαπλώνεις με τα χέρια κάτω απο το κεφάλι
και κρατάς σιταράκια στο στόμα σου.
Και σφυρίζεις στα σκυλιά που δεν γνωρίζουν Κυριακές,
να έρθουν προς τα σένα
και τα χαϊδεύεις.
Σηκώνεσαι.
Τρέχεις στο σπίτι της και την παίρνεις.
Την κρατάς σφιχτά απ’ το χέρι,
τρέχεις μπροστά
και όλο σε ρωτάει.
Δεν μιλάς.
Ο αέρας της χαλάει τα μαλλιά
και περνάς τον δρόμο χωρίς να κοιτάς.
Σταματάς στη μέση στο πλακόστρωτο
και χορεύετε το βαλσάκι του ήλιου.
Και μετά πάλι τρέχεις μπροστά
και την πας στο ψηλό το σημείο
και της δείχνεις την θέα λαχανιασμένος.
Περήφανος για την ανακάλυψη της ημέρας.
Αλλά σήμερα είναι Κυριακή.
Και μετά πέφτετε στο γρασίδι και τραγουδάς.
Φυσάς τα μαλλιά απο το πρόσωπο της και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια.
Η Κυριακή δεν είναι μέρα.
Είναι τρόπος ζωής.
http://youtu.be/Pdc9XHSaO7s?t=3m43s
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου