Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι απο την καθημερινότητά μου. Ένα προσωπικό χρονογράφημα ας πούμε. Στο δια ταύτα. Είναι αργά, απόγευμα και οι πρώιμες καλοκαιρινές ζέστες αποσύρονται σιγά-σιγά για σήμερα. Γυρίζω καβάλα στο δίκυκλό μου, μεσόκοπος απο διάβασμα στην βιβλιοθήκη, με το μπούχτισμα της απόστασης της επιστροφής στο πρόσωπό μου. Καθώς πιάνω την Αγίου Δημητρίου, διαπιστώνω ότι την έχουν κλείσει λόγω, μάλλον, επικείμενων επεισοδίων. Αν και υπήρχαν καναδυό μηχανάκια και αυτοκίνητα που ξετρύπωσαν απο πουθενά, αποφασίζω να την διασχίσω αντίθετα. Αν και κάθε μέρα την διασχίζω ολόκληρη για να κατέβω στο κέντρο, σήμερα συνέβη το εξής: Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε διαφορετικό μέρος. Μια οδός την οποία δεν πέρασα ποτέ. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Ο ίδιος δρόμος, οι ίδιες οικοδομές, τα ίδια μαγαζιά, βιτρίνες, σταυροδρόμια· τίποτε δεν ήταν ίδιο. Όλα ήταν αλλιώς. Ήταν ανάποδα. Ήταν απο μία εκ διαμέτρου αντίθετη οπτική. Και ήταν τόσο όμορφα, η χαρά της ανακάλυψης. Μάλλον, η χαρά της επαν-ανακάλυψης ίσως και της αποκάλυψης. Που είναι το ίδιο και πιό εκπληκτική από την ανακάλυψη του καινούριου. Γιατί βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, ή μάλλον βλέπεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Είχα και πρόσωπο τον ήλιο. Αλλά ξέρεις τι ήταν το πιο σημαντικό απ’ όλα; Έβλεπα τα πρόσωπα των διερχομένων! Όχι τις πλάτες ως συνήθως. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό αν και αληθινό, είναι μια παραβολή. Συνειδητοποιείς, την άλλη οπτική. Ανακαλύπτεις τον καινούριο παλιό γνώριμο κόσμο. Βλέπεις αλλιώς, βλέπεις την άλλη πλευρά. Που ίσως δεν σκέφτηκες και δεν φαντάστηκες ποτέ. Και δεν τολμούσες φυσικά να πας αντίθετα στην Αγίου Δημητρίου γιατί είσαι παράνομος, θα σε μουτζώναν και θα σε κοιτούσαν περίεργα. Και συνειδητοποίησα πόσα πράγματα χάνεις όταν πας πάντα απο μία κατεύθυνση. Μπορεί να είσαι ο δακτυλοδεικτούμενος, η μύγα μες το γάλα ή το γάλα μες τις μύγες, αλλά... Αλλά πόσο όμορφο μπορεί να είναι, αν και δύσκολο, να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα τελικά;
Τώρα μάλιστα...
