Ακροβασίες

Στην κόψη του ξυραφιού ακροβατούν πολλές σχέσεις. Αιχμηρά τα ξυράφια των σχέσεων.
-Τι μου είσαι;
-Τι σου είμαι;
-Δεν μας λές και φίλους
-Μπαα...γνωριζόμαστε πολύ λίγο
-Σε σχέση;
-Έτσι είναι οι σχέσεις; Ελάχιστα γνωριζόμαστε.
-«Τα έχουμε»; (Τραγική, αν μη τι άλλο, ατάκα)
-Υποτείθεται...
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μπρος ο γκρεμός μιας σχέσης και πίσω το ρέμα μιας φιλίας που δεν γυρίζει πίσω... Ή μήπως όχι;
Εγώ σε σπρώχνω στον γκρεμό και συ με τραβάς στο ρέμα. Δεν ξέρω κολύμπι! Προτιμώ ελεύθερη πτώση και να σκάσει το κεφάλι μου σαν καρπούζι. Είναι τουλάχιστον πιο συναρπαστικό. Πέφτουμε και αν μας σώσει το αλεξίπτωτο μιας σχέσης καλώς. Αλλιώς... Είναι κάποιες σχέσεις που δεν έχουν όνομα. Δεν έχει εφευρεθεί ο όρος να τις περγράψει. Δήθεν φίλοι, αλλά κανείς δεν περνάει το περίφημο “friend zone”. Friend zone και μόρια μπλέ. Γυναικεία εφεύρεση για να μην κακοκαρδίσεις ένα καλό παιδί που απέτυχε να γίνει δεσμός σου. Πλανάσαι πλάνην οικτρά. «Ο φίλος είναι πάντα φίλος». (Και πέφτει ήχος λάθος απάντησης απο τηλεπαιχνίδι γνώσεων). Ρε, είναι μη του βαρέσει του ενός και σκάσει το καρπούζι. Και νομίζεις εσύ, οτι έκανες τον άλλο φίλο και σώθηκες. (Ξανά ο ήχος του λάθους) Πόσο ανόητος μπορεί να έισαι; Και το πιστεύεις από πάνω. Τρέφε αυταπάτες. Συγγνώμη, αλλά φίλους είχαμε, δεν θέλαμε άλλους.

-Άλλος κανείς για φίλος;;;
-Δώσαμε, δώσαμε!

-Ναι καλά... Με υπόγεια διάβαση συνδέονται τα χωριά.

Βάρα το κεφάλι σου στο στίχο #4

Το κεφάλι μου θα σπάσω πάνω σ’αυτό το στίχο
ν’ ακούσεις χίλια σ’αγαπώ και της σιωπής τον ήχο...

(Το άνωθι ήταν το ορεκτικό και το κυρίως το κάτωθι)

Σε βάζω να σταθείς στο ίδιο το σημείο
κι ένα φιλί σου κλέβω για να βρώ λίγη απ’ την χαμένη μου ψυχή.
Πάνω στις στάχτες της οποίας χορεύουμε και οι δυό μας.
Εγώ νεκρός και ‘συ τρελή.
Εγώ τρελός και ‘συ σιωπή.
Δαγκώνεις τα χειλάκια σου,
που στάζουνε ντροπή πάνω στα κόκκινα παπούτσια σου
ενώ γεμάτη τρόμο τα κοιτάς.
Ένα βήμα πίσω κάνω και κοιτώ απο ψηλά το σκηνικό του φόνου
που διακόπτουμε της στάχτης τον ξέφρενο χορό.
Στα ψεύτικα να κλαίμε μια πεθαμένη ανάσταση,
που εγώ περίμενα καιρό
και ‘σύ φοβόσουν πάντα.

Το αλτέρνατιβ πέθανε παραπονεμένο. Σκέψεις περί στερεοτύπων

Προσοχή, ακολουθούν φαρμακοστάλακτα λόγια απο αυτόν που εξοφθάλμισε τον μονόφθαλμο Πολύφημο.

Παρασκηνιακές σκέψεις...

Άλλα είχα στον νού μου να πώ, αλλά άλλα (μου αρέσει το μπέρδεμα με το αλλά και το άλλα)
κατέβηκαν στα δάχτυλά μου να πλητρολογήσω. Το λοιπόν. Καιρό τώρα βασανίζομαι με κάτι ψιλοκοινωνικά-κοινωνιολογικά και πολιτιστικά μικροπράγματα μείζονος σημασίας. Καθ’ ότι πανεπιστήμονας, στον χώρο τον οποίο τρώω αρκετές ώρες τηνημέρα, συναναστρέφεσαι, θες-δεν θες με διάφορους ανθρώπους και ακόμα περισσότερους βλέπεις. Αναγκάζεσαι λίγο πολύ να γίνεις πιο πολυπολιτισμικός και κοσμοπολίτης ας πούμε. Βλέπεις ρεύματα και τάσεις (ηλεκτρολογικοί όροι και οι δύο που ουδεμία σχέση με ηλεκτρισμό έχουν) ποικίλλων επιρροών. Ώπα... είπα ρεύματα! Κάτσε κάτσε... Γιατί “ρεύματα”; Τι κάνει το ρεύμα; Σε παρασύρει και έχει μια συγκεκριμένη ροή. Χμμ... Δηλαδή βλέπεις ανθρώπους που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τάση. Δεν είναι όλοι ευδιάκριτοι, αλλά υπάρχουν αυτοί που κατηγοριοποιούνται έυκολα με διάφορα ταμπελάκια. Λες: “ο ΔΑΠίτης”, “ο ΚΝίτης” (κατηγοριοποίηση ανάλογα με την πολιτική τάση // ο ΠΑΣΠίτης γιατί δεν ξεχωρίζει;) Λες: “ο αλτέρνατιβ”, “το φυτό”, “o ρέμπελος”, “ο διανοούμενος” “ο μαλλιάς/ροκάς” “o σκειτάς/urban style” κλπ (κατηγοριοποίηση ανάλογα με τις γενικότερες αντηλήψεις) Αλλά όλους, τους κρίνεις “επί τη εμφανίσει” (όπως αναγράφοταν και στις δραχμές “πληρωτέαι επί τη εμφανίσει”) Δηλαδή, κάνουν τα ράσα τον παπά; Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ναι. Και γιατί για να είσαι παπάς πρέπει ντέ και καλά να φοράς ράσο; (Μεταφορική ερώτηση βεβαίως βεβαίως). Για να το κάνω πιο λιανά, πρέπει να έχω την συγκεκριμένη εμφάνιση για να αντιπροσωπεύω ένα συγκεκριμένο ρεύμα; Και γιατί πρέπει να έχω τις ίδιες συνήθειες και συμπεριφορές; Γιατί να υπάρχει μια ομοιομορφία στο συγκεκριμένο ρεύμα; Δηλώνω ρητά οτι είμαι κατά της ομοιομορφίας. Και εδώ έρχομαι και επαναθέτω το ερώτημα. Πόσο αλτέρνατιβ είσαι, όταν υπάρχουν και άλλοι 1000 που δηλώνουν αλτέρνατιβ και σου μοιάζουν τρομαχτικά; Γιατί για να είμαι ΔΑΠίτης πρέπει να φοράω πόλο μπλουζάκι με σηκωμένο γιακά αλα κόμης δράκουλας και να φοράω Ray Ban Aviator (κάνω και διαφήμιση μιας και το blog πολυδιαβάζεται/ντεμέκ αστείο ήταν αυτό) ή τα άλλα τα Carrera και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. Ή, γιατί για να είμαι ΚΝίτης πρέπει να φοράω παλιόφορεμένο, μαύρο “σταράκι”, (άσε τα σταράκια έχουν γίνει της μοδός και τα φοράνε απαξάπαντες) μαλλιάς, μουσάτος, (βγαίνει σε διάφορους συνδυασμούς όπως: μαλλί ράστα, γενικότερες στυλιστκές πατέντες στο μαλλί, σκουλαρίκάκι ενίοτε, και γενικώς μια επιμελώς ατιμέλητη εμφάνιση); ***Διευκρίνηση: δεν αποτελεί προσωπική επίθεση, (άσε γράφει μουσάτος και έως πρότεινος μαλλιάς με σταράκια στην παπουτσοθήκη του) αλλά επίθεση στην ομοιομορφία*** Επίσης, είσαι ΔΑΠίτης; Ακούς όλα τα εμπορικά και της μοδός και ότι παίζει στα clubίδια. Δεν παίζει να ακούς έντεχνο, αλτέρνατιβ ροκ, reggae, ρεμπέτικο. Αυτά τα έχουν καταλάβει άλλα ρεύματα. Το άλλο που θέλω να παρατηρήσω: Τι είναι αυτό το νέο τρεντ μεταξύ των “ανεξάρτητων αριστεριζόντων” να ακούν ρεμπέτικα; Που οδεύεις μικρή γαλή; (Κοινώς, που πάς ρε γατάκι;) Όταν εγώ άκουγα ρεμπέτικα στο γυμνάσιο, με κορόιδευες και μου δημιούργησες κόμπλεξ που δεν άκουγα Βανδή και Βίσση και τώρα έγινες ανήψι του Βαμβακάρη και της Ρόζας Εσκενάζι. Κλείνει η παρένθεση περι μουσικής. Και είναι ειρωνικό λοιπόν και συνάμα αντιφατικό και οξύμωρο να λες είμαι αλτέρνατιβ και αντικομφορμιστής και να “συμμορφώνεσαι” σύμφωνα με κάποια τάση χωρίς να διαφοροποιείσαι καθόλου απο αυτή. Είσαι στερεοτυπικός! Γκέγκε; Αφού ξέρω, στο γυμνάσιο έβλεπες μαλλιάδες και σταυροκοπιόσουν και τώρα μου έγινες ρέμπελος και επαναστάτης και μπερδεύεις το σαπούνι με το τυρί, απο τότε που έχεις να πιάσεις σαπούνι. Μου γυρίζεις με πενταροδεκάρες στην τσέπη και νομίζεις είσαι ανεξάρτητος και κάνεις την επανάσταση που θα τα φέρει όλα τούμπα. “Viva la revolución” Σιγά ρε Ché Commandante! Με τα λεφτά του μπαμπά ζεις ακόμα. Γι αυτό σε παίρνει να κάνεις το κομμάτι σου. Για κάνε δικιά σου οικογένεια και θα σε πώ εγώ... Και γιατί στάζω φαρμάκι; Γιατί ξέρω, οτι όταν θα πάρεις το πτυχίο σου και ασκήσεις το επάγγελμά σου, θα γίνεις παλιογιάπης με την κουστουμιά και δεν θα ξέρεις ποιό απο τα πέντε κινητά χτυπάει. (Δόξα και τιμή στους πραγματικούς ιδεαλιστές!) Πάνε μια βόλτα στο πολυτεχνείο. Πλειονότητα: Αριστερίζοντες ανεξάρτητοι. Τα κόκκινα ghetto. Πόσους μηχανικούς ξέρεις που αποφοίτησαν και παρέμειναν αριστεροί και μη καπιταλιστές; Δείξε μου έναν να του κάνω αδριάντα και προτομή. Άσε για αυτούς που δεν απαρνούνται τον καπιταλισμό και τα δεξιά ιδεώδη. Αυτοί έτσι γεννήθηκαν και έτσι θα πεθάνουν δυστυχώς. Και άμα γίνεις ΔΑΠιτάκι, δεν έχει πισογύρισμα. Εκεί είναι cosa nostra. Ο νόμος της omerta ισχύει. Οι αντιφρονούντες και οι παρεκκλίνοντες θα εκτελούνται επιτόπου με ξήλωμα του κροκόδειλου απο το Lacoste και κατέβασμα του γιακά. Ναι! Πλήρης εξευτελισμός σε λέω! Αυτό που λέω τόση ώρα είναι, οτί όλοι πάνε και ακολουθούν τα στερεότυπα. Λίγοι διαμορφώνουν μωσαική προσωπικότητα και εκφράζονται χωρίς φόβο και πάθος και ας μην ανήκουν πουθενά. Πρέπει να ανήκω; Δέν είμαι το άσπρο πρόβατο. Ούτε το μαύρο. Γιατί και όλα τα μαύρα μαζέυτικαν και κάνανε δικο τους κοπάδι. Είμαι το ασπρόμαυρο πρόβατο! Και ξέρεις που έγγυται η μαγκιά της υπόθεσης; Άμα είσαι ασπρόμαυρος, εκ φύσεως, δεν θα βρείς κάποιον να σου μοιάζει απόλυτα. Όλοι έχουν διαφορετικές τις βούλες. Ενώ άμα είσαι άσπρος, ή μαύρος είσαι μονόχρωμος και μοιάζεις με τους ομοίους σου. Και όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας: “Όμοιος, ομοίω αεί πελάζει” (Όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα• στην νεοελληνική). Το αλτέρνατιβ πέθανε γιατί το σκότωσες εσύ. Πάρ το χαμπάρι κουμπάρε!

Μπααα...δεν μου πάνε τα μονόχρωμα.

Βάρα το κεφάλι σου στο στίχο #3

(Ορφανό απο τίτλο)

Απόψε θα γδυθώ τον εγωισμό μου
και σαν το πιο ακριβό κουρέλι θα τον πετάξω μπροστά σου
να βαδίσεις αρχόντισσα επάνω του.
Και 'γω σκυφτός θα φαίνομαι πολύ μικρός από το ύψος των ματιών σου.
Μα η φωνή θα βγει τόσο μεγάλη
που οι λέξεις κρύσταλλα θα σπάσουν την καρδιά σου.
Και αυτά πέφτουνε βροχή αστέρια που εγώ τα κάνω ευχές.
Πατάς επάνω μου και ανεβαίνεις δυο κόσμους πιο ψηλά
εκεί όπου λάμπουμε γυμνοί και οι ψίθυροί μας κύματα στην άμμο.

Κοιτώ τα μάτια σου και βλέπω την ψυχή σου,

ακούς τον ήχο μου και αφουγκράζεσαι τους χτύπους μου.

Γυμνοί και διάφανοι...

Οπτική ειρωνία

Μιά άκρως ειρωνική εικόνα. Που αλλού; Σε ένα στενό κοντά στον χώρο του ΨΝΘ οπού στεγάζεται και κέντρο αποκατάστασης χρηστών. Σαν να η βελόνα ρούφηξε την ζωή απο το δέντρο.

Ψεύτικα ψέμματα, αληθινές αλήθειες.

Μια μέρα ακούει το κιτάπι πιάνει ένα διάλογο ενός νεαρού ζευγαριού στην μέση.
Αυτός: Δυσκολεύομαι να σε πιστέψω...
Αυτή: Μα γιατί;;; Σε τί να σου ορκιστώ;
Αυτός: Δεν χρειάζεται να μου ορκιστείς πουθενά. Δεν με πείθει η στάση σου! Το βλέπω στα μάτια σου.
Αυτή: (χαμήλωσε το βλέμμα της)
Τί ήξερε ο νεαρός; Γιατί δεν του αρκούσαν τα λεγόμενα της κοπέλας του; Τι διάβαζε πίσω απο τα λόγια της; Πόσο τεχνίτης πρέπει να είναι κανείς στο ψέμμα; Υπάρχει προφανώς η τέχνη του ψέμματος.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που κάποιος λέει ψέμματα. Τα ψέμματα αυτά απο μόνα τους, δεν είναι απαραίτητα κακά. Κακός είναι ο σκοπός για τον οποίο ψεύδεσαι. Μπορεί να πείς ένα μικρό ψεμματάκι για να κάνεις κάποιον να νιώσει καλύτερα, να του αναπτερώσεις το ηθικό, ή για να μην πληγώσεις κάποιον. (Βέβαια το να αφήνεις κάποιον να ζεί σε πλάνη είναι έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος). Κάποιοι, κοινωνικά εξελιγμένοι, έχουν εντριφήσει στην τέχνη του ψέμματος. Ντοκτορά και Μπακαλορεά στο ψέμμα. Χρησιμοποιούν το ψέμμα τόσο περίτεχνα, όχι για να κρύψουν την αλήθεια, αλλά για να την προδώσουν! Ναι, ναι... όπως άκουσες. Για να την αποκαλύψουν. Και έρχεσαι εσύ και ρωτάς. Και γιατί δεν την λένε ευθέως; Γιατί είναι ωμή, γιατί δεν έχουν το σθένος, γιατί θέλουν να την ανακαλύψεις εσύ. Παράλογο;;; Καθόλου. Υπάρχουν φορές, που ένα κακοφτιαγμένο ψέμμα, είναι πολύ πιο πειστικό απο την αλήθεια που κρύβει. Δεν υπάρχουν ενήλικες που δεν είναι καλοί στο ψέμμα. Μόνο τα μικρά παιδιά λένε άθλια ψέμματα, και αυτά μάλιστα με κανένα-δυό ξεσκεπάσματα, τα βελτιώνουν. Το ψέμμα είναι σύμφυτο της φύσης του κοινωνικού ανθρώπου. Δείγμα του τομαρισμού του.

Ακούς λοιπόν ένα ψέμμα που κάνει μπαμ: “Δεν μπορώ να σε πιστέψω!” Απάντηση: “Μα καμάρι μου (φώς μου/μάτια μου/τσαπερδόνα μου/περιστέρα μου/στήριγμα μου και λοιπές μπαρούφες) σου λέω την αλήθεια!” Και βρωμάει το ψέμμα στην ανάσα του λες και έχει φάει ένα κεφάλι σκόρδο να διώξει τα βαμπίρ. Γιατί όμως διερωτάσαι. Γιατί να μου πεί ένα τόσο χαζό ψέμμα; Ποιανού την νοημοσύνη απο τους δυό μας υποτιμάει; Κανενός. Αντίθετα, ξέρει πως δεν το χάφτεις, αλλά σου το λέει γιατί δεν μπορεί να σου πει ευθέως την αλήθεια; Αθωός τότε; Όχι βέβαια. Διπλά ένοχος, για ψευδομαρτυρία και έλλειψη θάρρους να πει στον άνθρωπό του την αλήθεια. Και ουσιαστικά το ψέμμα (εντώς πολλώ εισαγωγικών) είναι μόνο στις λέξεις. Στάση, κινήσεις, τόνος φωνής φωνάζουν: Εεεεεε! Λέω βλακείες επίτηδες για να με ρωτήσεις χίλιες φορές άν σε λέω ψέμματα, να συνεχίζω το παραμύθι εγώ, ώσπου να σιχαθείς και να δείς μόνος σου την αλήθεια. Δηλαδη; Πες μου ψέμματα να σε πιστέψω; Ω, ναι...

“…I can't believe the things you say. Tell me, tell me, tell me the lies”