Ας αρχίσουμε με τον ετυμολογικό ορισμό του κιταπίου: Κιτάπι (το) ουσ. [<τουρκ. kitap] βιβλίο
Καλησπέρα και καλώς σας βρίσκω. Η ώρα είναι 3:15 το μεσημέρι. Πίνω μια γουλιά καφέ (τον πρωινό ακόμα που έχει γίνει σαν τσάι) και προβαίνω στις τυπικές χαιρετούρες, μιάς και είναι το παρθενικό μου σύγγραμα on-line. Το κιτάπι λοιπόν ανοίγει το βαρύ παλιοκαιριασμένο, δερματόδετο εξώφυλλό του και σας παρουσιάζει τα κιτρινισμένα πυκνογραμμένα φύλλα του.
Ας περάσουμε στη σελίδα του προλόγου. Το «κιτάπι» λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από τις έγγραφες σκέψεις ενός σημειωματαρίου/ημερολογίου/βιβλίου, το οποίο όμως έχει την ιδιότητα να περπατάει, να εκτείθεται στον έξω κόσμο, να ανακαλύπτει και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους, να αποκομίζει πράγματα από αυτούς, να καταγράφει ερεθίσματα και να αντιδρά σε αυτά. Συλλέγει μουσικές, εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες και συναισθήματα αλλά... Αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτή είναι η κατάρα του. Μόνο γράφει και καταγράφει. Και πολλά κάνει για έναν παλιό χάρτινο όγκο.
Το κιτάπι θα σου αφηγείται τις περιπέτειές του, θα μοιράζεται μαζί σου τις σελίδες του και τα γραμμένα ετών που ποτέ δεν είδαν το φως του ήλιου. Το κιτάπι έχει διάφορες ενδιαφέρουσες ιστορίες, έχει πολλές χαρούμενες, αστείες, έξυπνες αλλά και λυπητερές ιστορίες. Ιστορίες αγκάθια, ιστορίες που θα σου δώσουν τροφή για σκέψη. Θα μοιραστεί μαζί σου μουσικές και εικόνες. Και αν θέλήσεις κάτι, μπορείς πάντα να ανατρέξεις στον ατέλειωτο πίνακα των περιεχομένων του και να βρείς αυτό που ζητάς. Δεν θα τα βρείς με κάποια αλφαβητική σειρά, αλλά διαισθητικά. Γιατί όλα του τα κεφάλαια θα έχουν ένα χρώμα, θα ακούγονται κάπως ή θα μυρίζουν κάτι ξεχωριστό. Το κιτάπι αν και παλιό, είναι ακόμα πολύ νέο. Έχει πολλές “λευκές” σελίδες ακόμα που πρέπει να γεμίσουν. Καθ’ ότι νέο και άβγαλτο λοιπόν, θα ενθουσιάζεται πολύ συχνά, αλλά θα απογοητεύεται εξίσου συχνά. Γι’ αυτό να είστε επιοικείς μαζί του και με την αθωότητα που το χαρακτηρίζει.
Το κιτάπι σκεφτόταν καιρό να εκτεθεί δημοσίως. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τον κόσμο και τους ανθρώπους. Πάντα έβρισκε ενδιαφέροντες (και μή) ανθρώπους, καθόταν στην αγκαλιά τους και τους έλεγε: “διάβασέ με!” ή “γράψε μου κάτι”. Πολλοί διαβάσαν, αλλά λίγοι έγραψαν. Κάποιοι έσκισαν σελίδες του ή κομμάτια απο σελίδες του και τις πήραν μαζί τους. Άλλοι τσάκισαν γωνίες απο σελίδες για να θυμάται το κιτάπι την συγκεκριμένη σελίδα. Αλλά το άσχημο του να είσαι κιτάπι, είναι οτι, ό,τι γράφεται, δεν σβήνεται... Το μόνο που μπορεί να κάνει το κιτάπι, είναι να μην διαβάζει τις σελίδες που δεν του αρέσουν. Να στρουθοκαμηλίζει στα ίδια του τα γραμμένα. Αν είσαι και εσύ ένας περίεργος, αργόσχολος, φαντασμένος δημιουργός, διάβασε το κιτάπι ή γράψε του κάτι.
Το κιτάπι σου στέλνει χάρτινο φιλί
“…η ελπίδα μας χαμένη και η μοίρα μας γραμμένη στου διαβόλου το κιτάπι. Να του βγεί το μάτι!”
Καλησπέρα και καλώς σας βρίσκω. Η ώρα είναι 3:15 το μεσημέρι. Πίνω μια γουλιά καφέ (τον πρωινό ακόμα που έχει γίνει σαν τσάι) και προβαίνω στις τυπικές χαιρετούρες, μιάς και είναι το παρθενικό μου σύγγραμα on-line. Το κιτάπι λοιπόν ανοίγει το βαρύ παλιοκαιριασμένο, δερματόδετο εξώφυλλό του και σας παρουσιάζει τα κιτρινισμένα πυκνογραμμένα φύλλα του.
Ας περάσουμε στη σελίδα του προλόγου. Το «κιτάπι» λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από τις έγγραφες σκέψεις ενός σημειωματαρίου/ημερολογίου/βιβλίου, το οποίο όμως έχει την ιδιότητα να περπατάει, να εκτείθεται στον έξω κόσμο, να ανακαλύπτει και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους, να αποκομίζει πράγματα από αυτούς, να καταγράφει ερεθίσματα και να αντιδρά σε αυτά. Συλλέγει μουσικές, εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες και συναισθήματα αλλά... Αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτή είναι η κατάρα του. Μόνο γράφει και καταγράφει. Και πολλά κάνει για έναν παλιό χάρτινο όγκο.
Το κιτάπι θα σου αφηγείται τις περιπέτειές του, θα μοιράζεται μαζί σου τις σελίδες του και τα γραμμένα ετών που ποτέ δεν είδαν το φως του ήλιου. Το κιτάπι έχει διάφορες ενδιαφέρουσες ιστορίες, έχει πολλές χαρούμενες, αστείες, έξυπνες αλλά και λυπητερές ιστορίες. Ιστορίες αγκάθια, ιστορίες που θα σου δώσουν τροφή για σκέψη. Θα μοιραστεί μαζί σου μουσικές και εικόνες. Και αν θέλήσεις κάτι, μπορείς πάντα να ανατρέξεις στον ατέλειωτο πίνακα των περιεχομένων του και να βρείς αυτό που ζητάς. Δεν θα τα βρείς με κάποια αλφαβητική σειρά, αλλά διαισθητικά. Γιατί όλα του τα κεφάλαια θα έχουν ένα χρώμα, θα ακούγονται κάπως ή θα μυρίζουν κάτι ξεχωριστό. Το κιτάπι αν και παλιό, είναι ακόμα πολύ νέο. Έχει πολλές “λευκές” σελίδες ακόμα που πρέπει να γεμίσουν. Καθ’ ότι νέο και άβγαλτο λοιπόν, θα ενθουσιάζεται πολύ συχνά, αλλά θα απογοητεύεται εξίσου συχνά. Γι’ αυτό να είστε επιοικείς μαζί του και με την αθωότητα που το χαρακτηρίζει.
Το κιτάπι σκεφτόταν καιρό να εκτεθεί δημοσίως. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τον κόσμο και τους ανθρώπους. Πάντα έβρισκε ενδιαφέροντες (και μή) ανθρώπους, καθόταν στην αγκαλιά τους και τους έλεγε: “διάβασέ με!” ή “γράψε μου κάτι”. Πολλοί διαβάσαν, αλλά λίγοι έγραψαν. Κάποιοι έσκισαν σελίδες του ή κομμάτια απο σελίδες του και τις πήραν μαζί τους. Άλλοι τσάκισαν γωνίες απο σελίδες για να θυμάται το κιτάπι την συγκεκριμένη σελίδα. Αλλά το άσχημο του να είσαι κιτάπι, είναι οτι, ό,τι γράφεται, δεν σβήνεται... Το μόνο που μπορεί να κάνει το κιτάπι, είναι να μην διαβάζει τις σελίδες που δεν του αρέσουν. Να στρουθοκαμηλίζει στα ίδια του τα γραμμένα. Αν είσαι και εσύ ένας περίεργος, αργόσχολος, φαντασμένος δημιουργός, διάβασε το κιτάπι ή γράψε του κάτι.
Το κιτάπι σου στέλνει χάρτινο φιλί
“…η ελπίδα μας χαμένη και η μοίρα μας γραμμένη στου διαβόλου το κιτάπι. Να του βγεί το μάτι!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου