Παρασκηνιακές σκέψεις

-Και που λες...

-Δεν λέω εγώ, εσύ λες!

-Ναι ΟΚ ρε ψηλέ, εγώ λέω. Τεσπα (που έλεγε και η αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου) ήθελα καιρό να γράψω ρε παιδί μου, κατά καιρούς έιχα και κάτι φλασιές να θέλω να γράψω σε ημερολόγιο, αλλά ποτέ δεν έκατσα. Βαριόμουνα (θυμάμαι και σχετικο ανέκδοτο “ποιό έιναι το αντίθετο του βαριόμουνα;”) και έτσι ποτέ δεν έγραψα. Μετά σκεφτόμουν. Ε, αφού βαριέμαι το γράψιμο, θα τα ηχογραφώ και θα ακούγονται πολύ ωραία και όλας ως αφηγήσεις. Σχέδιο ηχητικού ημερολογίου απέτυχε. Αιτία: Βαρεμάρα. Αλλά μετά μου έφευγε η καήλα να τα γράφω, είτε γιατί τα μοιραζόμουν με την παρέα μου, είτε γιατί τα έλεγα σε εμένα. (Παίζει να έχει πάει στα «άγραφα» καλό πράγμα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ).

Και εκεί που έιμαι μία ωραία πρωία και καίγομαι στα ιντερνέτια, κοιτάω σελίδες και προφίλ δήθεν καλλιτεχνών και ντεμέκ λόγιων. Τώρα θα μου πείς πως τους έκοψα για λόγιους και πνευματώδεις. Ε, να ρε συ, μου ανεβάζουν κάτι καλλιτεχνικές φωτό, και γράφουν κάτι καταθέσεις ψυχής σε λογοτεχνική ντεμέκ γλώσσα, και χρησιμοποιούν βαρύγδουπες λέξεις. Σαν να ακούω τον Ζουράρη! Σιγά ρε ψηλέ λογοπλάστη του «Μπουρδιστάν» και του «ψευδοκράτους των Αθηνών» και της «χωματερής των Αθηνών» (τάδε έφη Ζουράρις). Εντάξει. Είπαμε, θες να γράψεις, γράψε! Αλλά γράψε όπως μιλάς. Δεν φαντάζομαι στην παρέα σου να μιλάς έτσι. Αλλά μετά διαπίστωσα, οτι αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο μεταξύ των bloggers.

Και εκεί που τα κορόιδευα και τα κατέκρινα, διαπίστωσα ότι μου αρέσει να γράφω έτσι. Και ότι συχνά μιλούσα έτσι. Και αυτό διότι έχω μια μάνα που χρησιμοποιούσε πολύ καλά την Ελληνική. Και εγώ, παρ’ ότι άνθρωπος των εφαρμοσμένων επιστημών, μου άρεζε να ψάχνω την γλώσσα μας. Και πάντα είχα το λεξικό πρόχειρο και πάντα είχα ένα ενδόμυχο (βαρύγδουπη λέξη 1) πάθος να εκφωνώ λόγο σε εφφετζίδικη γλώσσα, αλλά είναι ωραίο. Δεν ξέρω γιατί όμως. Τέσπα, και εκεί που διαβάζω και τα κατακρίνω, μου την βαράει! (Τελευταία συχνά μου την βαράει και φοβάμαι μην μου μείνει κανένα κουσούρι απο το πολυ το βάρεμα, και επίσης δεν ξέρω ποιός μου την βαράει). Αλλά μου την βαράει που λες και λέω: Θα κάνω και εγώ blog! Τι έχει ο καθείς αδαής που μου μοστράρεται για λόγιος μορφωμένος (ενίοτε και παραμορφωμένος) και μου γράφει το μακρύ και το κοντό του? Και εγώ το έχω μακρύ εν τέλει και θα γράψω και εγώ. Και άμα δεν σε αρέσει, μην διαβάζεις! Και που λές λοιπόν, παίρνω σήμερα το πρωί την ηρωική απόφαση, ωσάν σίκουελ (και αυτό που γράφουν ξένες λέξεις στα Ελληνικά πάλι δεν το έχω καταλάβει) της εξόδου του Μεσολογγίου και στήνω blog. Και άντε μια ώρα σκέψη πως θα το ονομάσω. Γιατί θέλω ναι έχει και ωραίο τίτλο, να μην είναι ένα κοινό blog, να σε κινεί την περιέργεια να το διαβάζεις ρε παιδί μου. Και σκέφτομαι τίτλους απο blog (trkotiko, καφενείο, τα χάλια, no news, pitsirikos κλπ), και βλέπω όλα είναι αλτέρνατιβ (2η ξένη λέξη στα Ελληνικά, εντάξει...). Όλα στο γενικότερο αλτέρνατιβ κλίμα που διαβιούμε. (Και διερωτόμαι: «πώς είσαι αλτέρνατιβ, όταν όλοι έιναι αλτέρνατιβ?» αλλά θα απαντήσει το κιτάπι σε αυτό το ερώτημα) Υποψήφιοι τίτλοι: Ημερο-blogio, Το 3ο μάτι, Τεφτέρι, Επτασφράγιστο κιτάπι. Τελικά κατέληξα στο κιτάπι γιατί μου άρεσε ως λέξη, και την βρήκα χαριτωμένη και έπλασα μια μικρή ιστορία γύρο απο αυτό. Επίσης ως κομπλεξικός ήθελα να μείνω ανώνυμος, λες και θα με δεί κανείς στον δρόμο να μου πετάξει αβγά για αυτά που γράφω στο blog. Τεσπα, αφού κατέληξα στο όνομα, άντε άλλη μια ώρα να ψάχνω θέμα. Μπαίνω σε σχετικό site, μου χτυπάνε στο μάτι τα καφέ, (έχω και μια σχέση ιδιαίτερη με τον καφέ) γιατί δίνουν μια άισθηση ζεστασιάς και επίσης έχω ένα θέμα και με αυτή την άισθηση. Ε, ψάχνοτας, κατέληξα σε αυτό. Αλλά μπάνισα διάφορα άλλα ωραία θεματάκια που μπορεί κατά καιρούς να τα βάζω. Αυτά είχα να πώ, άντε θα σας αφήσω γιατί έχω και μια σούπα αυγολέμονη που κόβει (δηλαδή έχω να κατέβω στην σχολή). Αυτά για την ώρα.

Σίγιου!