Βραδυνή αρρώστια

Όσοι διαβάσατε το βιογραφικό του κιταπίου, θα καταλάβατε οτι το κιτάπι είναι πολύ περίργο. Του αρέσει πολύ να ερευνά και να εξερευνά του ανθρώπους. Αλλά πιο πολύ, του αρέσουν οι περίεργοι οι άνθρωποι, οι “ελαττωματικοί”,οι σιωπηλοί, οι τρελοί και γενικότερα αυτούς που αποφεύγει ο πολύς ο κόσμος. Ή αυτοί που για κάποιο διάστημα κυριαρχούνται απο ένα συναίσθημα. Οι φοβισμένοι για κάτι που κάναν ή περιμένουν να τους συμβεί, οι ερωτευμένοι ή οι απογοητευμένοι ας πούμε. Και βλέπει πως αυτοί αντιδρούν. Και δεν χρειάζεται να πάει να τους ρωτήσει πως νιώθουν, (δεν μπορεί να μιλήσει εξ’ άλλου το κιτάπι) απλά, πάει και κάθεται ανοιχτό μπροστά τους με μια άδεια σελίδα να τους κοιτά και αυτοί γράφουν στο κιτάπι. Σαν την καρέκλα του ψυχολόγου ένα πράγμα.

Το κιτάπι θα σταθεί σήμερα στην κατηγορία ελαττωματικών ανθρώπων, που συχνά τους μπερδεύει με τους μεθυσμένους ή τους τρελούς, αλλά ο κόσμος τους λέει ερωτευμένους. Παρατήρησε πολλά κοινά στους ερωτευμένους και οτι η συμπτωματολογία τους είναι κοινή. Όλοι γράφουν τα ίδια πράγματα. Ένα χαρακτηριστικό που γράφουν όμως είναι ότι όλοι τους όταν είναι μόνοι απεχθάνονται την νύχτα. Με την δύση του ηλίου, όλοι παθαίθνουν κάτι. Και έχει τα ίδια συμπτώματα σε όλους τους μοναχικούς ερωτευμένους. Το κιτάπι το ονόμασε αυτό “βραδυνή αρρώστια”. Τι παθαίνουν όλοι το βράδυ; Γιατί το απεχθάνονται; Όλοι λένε ότι ένα πλάσμα απο το σκοτάδι ξεπηδά και τους καταλαμβάνει τον εγκέφαλο. Και σκέφτονται πράγματα λένε. (Νομίζουν ότι σκέφτονται). Και αυτό τους κατακλύζει, τους καταλαμβάνει σαν δαίμονας. Και μαραζώνουν. Γιατί είδικά την νύχτα; Τι θέλουν οι άνθρωποι την νύχτα; Γιατί τότε αφιερώνουν όλη τους την σκέψη στο ταίρι τους; Ίσως την μέρα απασχολούνται με άλλα πράγματα και το βράδυ που αποσύρονται απο τους ανθρώπους, θέλουν τον δικό τους άνθρωπο; Τί συστατικό έχει η νύχτα που δυναμώνει την μοναξιά; Τι χημική αντίδραση συμβαίνει; Νιώθουν τρωτοί την νύχτα; Και αν ναι, δίνει τόση δύναμη το ταίρι τους; Ώστε είναι αλήθεια που αρχαίοι δεν πίστευαν στον αριθμό ένα, αλλά δίναν θεϊκές ιδιότητες στον αριθμό δύο. Ποτέ δεν πίστευαν οτι κάτι μόνο του ευδοκιμεί. Πίστευαν στον λεγόμενο δυισμό. Και κάθονται βράδυ αυτοί οι ελαττωματικοί, παροδικά ή μόνιμα κουσουρλίδες και χάνονται, και μαραζώνουν κολυμπώντας στα γνωστά-άγνωστα σκοτεινά νερά του δικού τους μυαλού. Και βάζουν και τραγούδια και κάθονται και κλαίνε! Ειδικά οι σελίδες που γράφικαν απο γυναίκες, έχουν καταλερωθεί απο κλαμμένο μελάνι. Βέεεβαια...Αλλά μην νομίζετε, και οι άντρες που και που ρουφάνε τις μύξες τους το βράδυ και καμιά φορα πέφτει καμια σταγόνα στο χαρτί αλλά αμέσως τινάζονται και την τρίβουν να στεγνώσει. Αλλά είναι και βιτσιόζοι αυτοί! Ναι! Μαζοχιστές! Λένε οτι τα βράδια δεν περνάνε, αλλά τους αρέσει να κ(λ)αίγονται! Και δώς του τα τραγούδια στο ραδιώφονο, και δώς του τα χαρτομάντηλα στοίβα στο τραπέζι... Τι να πείς; Ποτέ δεν το κατάλαβε το κιτάπι. Το κιτάπι δεν έχει ανάγκη για ταίρι, ένα βιβλίο είναι. Είναι φτιαγμένο για να κάθεται “στο ράφι”...

...αλλά γιατί το βράδυ;

http://www.youtube.com/watch?v=SaTVjqvKskM