Οι κάτοικοι εντός μου

Μες την κουφάλα του μυαλού μου
αγρίμια τις φωλιές τους φτιάξαν
χόρτασαν απ’ τις λύπες μου
και στις χαρές μου αράξαν

~~~

Όταν τους λείπουν οι χαρές
μεσόκοπα αλωνίζουν
ψάχνουνε τόπο να σταθούν
και για νερό σκαλίζουν

~~~

Και σαν οι λύπες μου στερέψουν
πεινάνε και λιμάζουν
ξεσκίζουν την γαλήνη μου
κλοτσάνε κι αφηνιάζουν

~~~

Μα πάλι σαν χορτάσουνε
λαιμαργία δεν μπουχτίζουν
εμένα να σπαράξουνε ζητούν
και σαν με φαν, με γλύφουν

Ακέφαλο

Να γέρνω το κεφάλι μου σ’ εσένα

να χύνονται οι σκέψεις μου στην αγκαλιά σου

να τις χαϊδεύεις και να τις νανουρίζεις

με πληρωμένα ψέμματα να τις κοιμίζεις.

Στο πιο ξεκούραστο σκοτάδι να με βυθίζεις

στον ύπνο του συμβιβασμού.

Και όσο θα παλεύω για την τύχη μου

θα σκοντάφτω γλυκά στις μικρές σου ατυχίες.

Και σαν η πτώση με ταράξει

ξυπνάω στο ιδρωμένο όνειρό μέσα.
Μπήγω τα δόντια μου στον κορμό της απογοήτευσης
και στάζει πείσμα.

Ονειρεύομαι...

Σ΄ονειρεύομαι.